De Tank omschrijft fietsen als het meest pure gevoel van vrijheid dat een mens kan ervaren. Als mens the next best thing na zelf kunnen vliegen zónder hulpmiddelen. Zolang vliegen er niet in zit zal fietsen een passie zijn die hij graag aan zoveel mogelijk mensen doorgeeft.
Zaterdag 19 september 2020, 7u26. Exact 1 jaar geleden. De zon komt op boven de velden van Lebbeke, de natuur ontwaakt langzaam. Op een enkele wandelaar na nog geen menselijke activiteit te bespeuren, alles is vredig, heerlijk. Ik duw op start op mijn trouwe Wahoo fietsGPS en begin te fietsen. Ik start rustig, want ik heb nog een lange weg te gaan, heel lang. In mijn hoofd heb ik het traject 10-tallen keren afgelegd. Dagen heb ik wakker gelegen van wat er allemaal mis kon lopen en heb ik me zo goed als mogelijk op elk probleem voorbereid. Alles moet goed gaan nu.
Merry X-Mas
Eind 2018 viel mijn oog in de krant op een artikel: “Merry X-mas! Antwerpse Strava-liefhebber fietst eigen kerstwens bij elkaar“. Een zekere Sam Matthysen uit Antwerpen had een fietstocht in de vorm van “Merry X-mas” afgelegd en dat zoals veel sporters met de populaire sportapp Strava getracked, waarna iedereen zijn afgelegde route op internet kon zien. Strava Art heet zoiets. Ik was direct enthousiast over het idee, en een stemmetje in mezelf zei dat ik op een dag ook iets origineel al fietsend wou tekenen voor de wereld. Ik las met veel interesse Sam zijn blog Fietspiratie waar hij uitlegt hoe zijn kunstwerk tot stand was gekomen. Zoiets moest ik ook kunnen, maar wat zou ik dan tekenen? Na wat onderzoek bleken fietsers en lopers overal ter wereld al heel wat sportend bij elkaar getekend te hebben in Strava, met de meest uiteenlopende onderwerpen en kwaliteitsverschillen. Op de website strav.art vind je een mooie collectie voorbeelden, netjes gesorteerd per thema. Er kwam niet direct een echt origineel idee bij me op, dus ik parkeerde het idee voor later.
Een jaar gratis bier
Lente 2020. Mijn Strava art voornemen ligt intussen al even onder een laagje stof op een mentale plank. Tot mijn oog opnieuw op een krantenartikel valt: “Emiel maakt fietstocht van 230 kilometer in vorm van bierglas voor jaar gratis Omer“. Mogelijk de krantenkop waar ik het grootste wauw!-gevoel ooit bij voelde. Ik lees met veel interesse het artikel en weet direct: zoiets wil ik ook doen, maar beter, grootser, mooier! Als liefhebber van speciaalbieren (en sinds 2013 gediplomeerd bierkenner!) begint spontaan het idee bij me te borrelen om Emiel zijn kunstwerk over te doen met Duvel, een absolute referentie in deze markt. Ik ga direct op zoek naar waar ik zoiets zou kunnen tekenen, maar moet na enkele dagen wat teleurgesteld vaststellen dat ik het nergens echt mooi getekend krijg. Er ligt altijd wel iets in de weg op de routes waardoor ik de tekening niet helemaal goed krijg: rivieren, snelwegen, paden met onbefietsbare ondergrond, … Ik hou sowieso niet van half werk en zeker voor dit idee wil ik enkel voor topkwaliteit gaan, dus ik leg het idee even terug op mijn mentale plank, maar geef het geen kans meer om stoffig te worden. In de periode die volgt blijf ik tijdens het uittekenen van andere (normale) fietsroutes een oogje in het zeil houden waar ik mogelijk een Duvel glas zou kunnen tekenen.
Begin september valt mijn oog op de kaart plots op een bijna perfect horizontale fietsroute: een fietspad dat mooi van west naar oost loopt, naast de spoorlijn Dendermonde-Mechelen. Zou dit de bovenkant van een Duvel glas kunnen zijn? Mijn hartslag versnelt. Ik begin direct een ruwe versie te tekenen in de Strava routebuilder, en alles komt verbazend mooi uit, zelfs het logo in het midden van het glas én de schuimkraag! Én de bovenste rand van het glas loopt zelfs bijna langs de Duvel brouwerij! Het lijkt te mooi om waar te zijn. Ik laat het idee ook zien aan mijn vriendin en enkele fietsvertrouwelingen, en iedereen blijkt heel tot wild enthousiast. Ik kan duidelijk niet meer terug, ik moet en zal dit fietsen!
De route is een niet te onderschatten dikke 270 km. Volgens de 25km/u vuistregel schat ik dat ik deze rit zonder materiaalpech op zo’n 11u moet kunnen afleggen, exclusief enkele pauzes voor eten en foto’s, oponthoud door bv. rode lichten en onvoorziene situaties zoals wegenwerken. Eerder dit jaar fietste ik mijn langste tocht ooit op één dag: 354 km, van Antwerpen naar de Westhoek en terug. Een prestatie die me de bijnaam De Tank opleverde. Dik 270 km lijkt me dus zeker realistisch, ook al zal het tempo nu wel lager liggen door het vele bochtenwerk, fietsen door het drukke Brussel en een deel onverharde wegen zoals in het Zoniënwoud. Ik overloop de route nog verschillende keren om de tekening zo perfect mogelijk te krijgen maar ook een voldoende fietsvriendelijk traject te hebben. Zo probeer ik o.a. zo veel mogelijk onverharde wegen en onzekere situaties zoals wegenwerken te vermijden, om de kans op materiaalpech of moeten afwijken van de originele route tot een minimum te beperken. Google Earth biedt dikwijls soelaas om de situatie ten velde goed in te kunnen schatten, maar soms is het ook puur gokken en hopen dat het wel zal lukken.
Zaterdag 19 september 2020 wordt perfect fietsweer voorspeld dus die dag moet het gebeuren: een mooie nazomerdag: niet te warm, niet te koud, en vooral: geen regen! De dagen ervoor overloop ik verschillende keren alles wat ik nodig heb: fiets gekuist en nagekeken, voldoende reservemateriaal, fietsGPS, smartphone en lichtjes volledig opgeladen, oplader en powerbank bij, … alles lijkt er klaar voor! Ik zet mijn wekker op 5u30 en vloek even als hij ‘s ochtens afgaat, maar geraak verbazend vlot uit bed voor dit voor mij ongebruikelijk vroege uur. Ik heb me aan een strak schema te houden als ik de finish wil kunnen halen! Na een stevig ontbijt (opgewarmde havermout in soyamelk met banaan en rozijnen, lekker én een energiebom) zet mijn vriendin me af aan de Duvel brouwerij waar ze nog een korte fotosessie met me houdt. Na de fotosessie sta ik er alleen voor en fiets ik verder naar het startpunt.
Iets voor 7u30 bereik ik het startpunt. Nu mag er niets meer misgaan. Ik duw op start op mijn Wahoo en begin vol goede moed te trappen. Rustig, in de comfortzone, zeker niets forceren, dan weet ik dat ik zonder problemen kan blijven doorgaan zolang ik maar voldoende blijf eten en drinken. In gedachten houd ik bij welk deel van het glas ik al gefietst heb en wat nog komen moet. Ik start linksbovenaan aan de bovenste rand van het glas (het fietspad langs de spoorweg Dendermonde – Mechelen), daarna rijd ik met de klok mee het glas bijna helemaal rond, gevolgd door het niet te onderschatten complexere logo in het midden, om uiteindelijk het laatste deel van het glas af te werken én de uiteraard onmisbare schuimkraag om het compleet te maken:
De tocht verloopt voorspoedig en brengt me langs veel plaatsen waar ik nog nooit gefietst heb: het Zoniënwoud, het kasteel van Beersel, het Hallerbos, Eigenbrakel, … Na 110km, op één uur na halfweg, arriveer ik rond de middag in Lembeek, het dorp dat zijn naam aan het bier ‘lambiek’ zou gegeven hebben, waar ik me op een welverdiend bord spaghetti trakteer. Het plan is dat bord om te zetten in minstens 3u fietsen, tot ik ongeveer 200km bereik. Lang voor dit beoogd doel krijg ik een telefoontje van De Jager: “hey Tank, waar zit je al?” De jager blijkt me halverwege, iets voor ik Brussel stad in duik, op te wachten met een koffer vol reserveonderdelen en bevoorrading! Aan reserveonderdelen had ik gelukkig geen nood, maar ijskastfrisse drankjes, een tros druiven, chocolade en mentale steun komen als een geschenk uit de hemel. Het is de laatste uren behoorlijk zonnig geworden en dus opletten om niet te oververhitten.
Met hernieuwde energie rol ik Brussel in, het als fietser meest riskante deel van de dag. Voorzichtig begeef ik me tussen de dikwijls fietspadloze verkeersdrukte. De term hitte eiland wordt hier ook snel duidelijk: de stad is duidelijk vele graden warmer dan de glooiende Brabantse velden van daarnet, gelukkig kan ik me in het centrum ook nog eens verfrissen aan de fonteinen die op een plein alternerend uit de grond spuiten. De kinderen die er onder toeziend oog van hun ouders in stonden te spelen kijken enigszins aarzelend nieuwsgierig naar de vreemd ogende man in hun fontein, duidelijk een beeld dat ze niet elke dag zien. Eens ik het warme en drukke Brussel terug uitgeklommen ben (de hoogtemeters die de Zennevalei biedt mag je niet onderschatten, ook al zitten ze gecamoufleerd onder een stad!) werk ik het Duvel logo nog verder af en verlaat het pajottenland weer bij valavond. Ik prijs me gelukkig dat ik heb geïnvesteerd in een degelijk voorlicht met serieuze batterij, want al snel wordt het te donker om zonder verlichting verder te fietsen. Wanneer ik het laatste deel – de schuimkraag – inzet kom ik terecht in een aardedonker Buggenhoutbos, waar mijn voorlicht op maximale stand gaat. Ik lijk in een andere wereld terechtgekomen dan enkele uren geleden. Intussen laat De Jager ook terug van zich horen: hij wacht me op aan de finish. Mijn persoonlijke fotografe van deze ochtend is intussen bijgeslapen en wacht me er ook op. Moe maar voldaan finish ik iets voor middernacht en voel me even de koning van de fietswereld.
Op hol geslagen kudos
Ik had me voorgenomen de volgende dag na een welverdiende nachtrust het kalm aan te doen en vooral te recupereren: uitslapen, mijn route op Strava delen, wat foto’s toevoegen voor mijn volgers en kudo’s (Strava ‘likes’) ontvangen. De standaard routine na elke rit. Ik begeef me maar zelden op andere sociale media, maar omdat ik toch wel behoorlijk trots ben op mijn prestatie besloot ik mijn rit ook op Facebook en Instagram te zetten. Enkele dagen later begon mijn route op allerlei websites te verschijnen waaronder heel wat grote namen uit België, Nederland en daarbuiten, tot in Canada, Argentinië en Japan. Enkele Belgische kranten contacteerden me om mijn verhaal te doen en de kudos teller van mijn Duvel rit sloeg volledig op hol. Mensen die ik jaren niet meer gehoord had wensten me proficiat met mijn prestatie. Duvel kwam me persoonlijk thuis een goodie bag bezorgen met o.a. een Duvel koerstenue en ik kreeg een fietstruitje van Ridley, de fabrikant van mijn fiets.
Het is natuurlijk geweldig om zoveel erkenning te krijgen voor mijn creatieve rit en de druk is hoog om nog eens een dergelijk kunstwerk te maken, maar kwaliteit voor kwantiteit: ik houd een plekje vrij op mijn mentale ideeënschap. Vanaf er een voldoende kwalitatief idee naar boven komt probeer ik het om te zetten in een tocht. Verder onthoud ik aan dit avontuur vooral dat je moet doen wat je graag doet, en dat is bij mij het meest pure gevoel van vrijheid ervaren dat fietsen me geeft. Of het nu een tochtje in de buurt met fietsvrienden of een solo ultrarit is. Verslavingen kunnen gezond zijn. En goodies opleveren 🙂
Sportieve groeten,
De Tank
p.s.: wil je de route zelf fietsen?
Hier vind je de GPX: https://www.routeyou.com/nl-be/route/view/7951917/fietsroute/ssst-hier-rijdt-den-duvel
Mijn strava rit vind je hier: https://www.strava.com/activities/4084457819