De Tank omschrijft fietsen als het meest pure gevoel van vrijheid dat een mens kan ervaren. Als mens the next best thing na zelf kunnen vliegen zónder hulpmiddelen. Zolang vliegen er niet in zit zal fietsen een passie zijn die hij graag aan zoveel mogelijk mensen doorgeeft.
“110 km windtegen, bergop!”
De Jager; op de top van de Cauberg, 25/03/2022
Zware woorden, die in het niets vielen bij de inspanning van de rit zelf, om dan nog te zwijgen over de slotklim die hij na 130km over moest om ons verblijf te bereiken: de Cauberg in Valkenburg (NL), vooral gekend als finish van de Amstel Gold Race. Van thuis naar het epicentrum van Nederlands Limburg fietsen: als De Jager een doel in zijn vizier heeft laat hij niet meer los, dat moeten we hem nageven. Een applaus bij zijn aankomst door de rest van de club – luttele minuten voor hem gearriveerd met de auto – was dan ook welverdiend. Ons trainingsweekend in Nederlands Limburg kon nu echt beginnen!
Als De Tank had ik hem graag vergezeld tijdens de rit, maar ik moest helaas verstek geven omdat ik nog niet voldoende hersteld was van mijn tot nu toe enige covid-19 besmetting. Een gezonde geest in een gezond lichaam is immers mijn devies, en daarbij hoort dus ook luisteren naar je gezond verstand en de signalen die je lichaam geeft. Dat heeft me gelukkig niet verhinderd om de rest van het weekend wél samen de hellingen van Nederlands Limburg te verkennen, zei het iets kalmer dan gewoonlijk, en vooral veel te genieten!
Middelgebergte for breakfast
Omdat de helft van het clubbestuur dit jaar wegens zware verbouwingen thuis te weinig tijd heeft om de fietscondities optimaal te onderhouden besloten we om voor onze jaarlijkse fietsvakantie deze keer geen extremen op te zoeken. Ideaal leek ons een middelgebergte waar we vlot met de auto konden geraken. Ons oog viel al snel op de Vogezen, meer bepaald het stadje Gérardmer, gelegen aan een prachtig bergmeer in het hart van al het moois dat de Vogezen te bieden hebben, en dat op slechts 5 uur rijden van thuis.
Cols en Ballons werden bedwongen, we genoten gulzig van royale porties tarmak- en natuurpracht,… en La Planche des Belles Filles maakte ons duidelijk dat we slechts nederige stervelingen op carbonnen rossen zijn. Maar dan wel stervelingen van het type dat een 500-tal km fietsen met een slordige 10.000 hoogtemeters als moeilijk overtrefbaar genot beschouwt.
Kortom: de week vloog weer veel te snel voorbij, de Vogezen zien ons zeker nog terug, en het dromen over volgende fietsvakanties kan weer beginnen!
