De Jager houdt wel van het geschreven woord. De gedachten die tijdens de eenzame kilometers door het hoofd spoken moeten ergens naartoe. Gevangen tussen principes en gezond verstand probeert de Jager zijn fietsminnende gedachten neer te schrijven.
Het is woensdagochtend en het regent. Februari is doorgaans de moeilijkste maand. De tank die het slechte weer van de voorbije maanden heeft geïncasseerd, geraakt stilaan leeg. Er is zicht op beter weer maar het vriest nog ‘s nachts. Iets van de laatste loodjes… Normaal bestaat het regime uit opstaan, ontbijt en de fiets op. Toch op de dagen dat het werk niet genadeloos om aandacht schreeuwt. De koffie die voor me staat is de enige leidraad die op zowel werk-, gezins-, en fietsdagen trouw voor me klaar staat. De legale doping. Het vloeibare zwarte goud dat zorgt voor een lachend kakse. Kortrijk Velofollies 2019, heel de dag rondgelopen met een oog op een mogelijke investering. Thuisgekomen met (veel) koffie van Il Magistrale. Kwestie van prioriteiten…
De tweestrijd is wel zeker aanwezig. Niet in de regen willen rijden is voor plebs en saloncoureurs. Wij zijn bikkels en die rijden nu eenmaal onafhankelijk van het weer. Hierbij gelden persoonlijk twee uitzonderingen: sneeuw en ijsplekken. Wie gaat rijden na een nacht regen en vorst kan zichzelf ofwel heroïsch ofwel roekeloos noemen, u mag zelf kiezen.
Het is een wedstrijd tussen principes & gezond verstand / lichamelijke rust. De kracht van rust mag niet onderschat worden. De woorden van de coach galmen al sinds de wekker is gegaan door m’n hoofd: ‘Recovery is key.’ Naar de Coach luister je, punt. Helaas gaan de conditiepunten van Strava er niet op vooruit als er niet getrapt wordt. Ok ok, ook hier speelt de relativiteitstheorie een rol.
Ik denk niet dat ik ooit al zo naar valentijn heb uitgekeken.
De eerstvolgende gezamenlijke rit is vastgelegd op 14 februari. Ik denk niet dat ik ooit al zo naar valentijn heb uitgekeken. Met 4 maximum zoals de alom bekende bubbelregel het nu eenmaal toelaat. Het plan is om oude & nieuwe spoorwegen af te jassen over een totaalafstand van een romantische 100km. De kans dat we al in eigen tenue kunnen rondrijden is helaas klein. Geduld is een mooie deugd.
Morgen zijn er geen verplichtingen, morgen is er tijd. De mannen & vrouwen van het KMI laten me alvast weten dat het aangenaam droog zal blijven. Iets wat me in februari wel zint en wat ik me stiekem ook gewoon permitteer na de voorbije koude & natte maanden. Vandaag blijf ik dus binnen, we mogen niet vergeten dat we nog een heel jaar voor ons hebben. De tank mag dus nog niet leeg zijn. We moeten nog jus hebben om KOM’s aan te vallen de komende maanden. Per slot van rekening is dat toch onze wedstrijd.