De Jager houdt wel van het geschreven woord. De gedachten die tijdens de eenzame kilometers door het hoofd spoken moeten ergens naartoe. Gevangen tussen principes en gezond verstand probeert de Jager zijn fietsminnende gedachten neer te schrijven.
De doorsnee wielerliefhebber zegt dat de koers echt begint met de Omloop Het Nieuwsblad. Anderen zweren, sinds niet zo lang, bij de UAE tour. Doorgaans hangt het ervan af of je geankerd bent aan de ‘Vlaamsche’ klassiekers of je breder kijkt.
De doorsnee wielertoerist begint nu ook stilaan wat meer kilometers te malen. De temperatuur kent weer een aantal pieken en de lentegeur kan al enigszins waargenomen worden. Is er iets beter dan de eerste geuren van de lente? Misschien een warme douche na een natte, koude rit maar dat zal dan ook alles zijn.
Het is ook de tijd waar je best twee keer nadenkt over hoeveel kledij je meepakt en wat je aandoet. We beginnen de dag tegen 0° dus goed inpakken. 80 Kilometer later geeft de trouwe fietscomputer al makkelijke een kleine 10 graden meer aan, dat kan al eens puffen worden. Andersom kan je je ook te koud kleden en dan zie je je peren goed. De gedachte van de warme douche die wacht, is dan het enige dat je erdoor trekt.
Weet je wel: momenten dat een volgwagen geen overbodige luxe lijkt.
Momenten dat een volgwagen geen overbodige luxe lijkt.
Ik moet bekennen: thuiswerk vertaalt zich doorgaans in een overmatig Strava gebruik. Eens naar de clubkilometers kijken, hartslagen analyseren en segmentjes opzoeken om aan te vallen (lees: poging tot aanvallen). Het zijn de weinige administratieve uren die ik met enig plezier doe.
In de namiddag vullen Michel & José de woonkamer met hun warme stemmen. Over commentatoren gesproken, pluim voor het duo Ruben van Gucht & Sven Nys. Een gezonde analyse met een shot humor, wie is daar nu geen fan van? En omdat we dan toch eerlijk zijn: Michel en José hebben het wel al eens over een tijd waar ik niet bij was. De tijd waarin een helm niet verplicht was, aluminium het nieuwe staal werd en de sokken zo hoog of laag mochten opgetrokken worden als de renner zelf wou.
Sinds kort mogen de renners niet meer met hun polsen los op het stuur rijden. Er zijn nochtans weinig elegantere, zelfverzekerde posities dan deze. Niet alleen om naar te kijken maar ook om zelf te doen. Laten we gezamenlijk besluiten dat dit besluit jammerlijk is. Iets om over te mijmeren op ons carbonnen ros.
Weet je wel: momenten dat je je afvraagt hoe we in godsnaam binnen 10 jaar gaan rondrijden.
Op moment van schrijven staat Parijs – Nice op. Het beeld toont de achterkant van het peloton. De beweging van de helmen van de renners hebben iets hypnotiserend. Ik besef dat er ook tijdens het rijden zelf momenten zijn die als vaag kunnen beschreven worden, die je je gewoonweg niet meer kan herinneren. Verder dan het ‘bewust zijn’.
Zo besef je toch dat het fietsen de mooiste sport is.
Weet je wel: momenten waarop je je toch wat prof voelt.