De Jager houdt wel van het geschreven woord. De gedachten die tijdens de eenzame kilometers door het hoofd spoken moeten ergens naartoe. Gevangen tussen principes en gezond verstand probeert de Jager zijn fietsminnende gedachten neer te schrijven.
Het is een zaterdagavond eind augustus en door m’n headset weerklinkt het geluid van onweer.
De fiets staat al een week stil, gekraak in het balhoofd (vermoed ik). Een technisch probleem waaraan ik zelf niet te veel wil sleutelen. Het balhoofd van zo’n aerostuur gaat m’n technische kennis te boven, een man moet zijn limieten kennen én respecteren. Ik heb zo m’n ‘mannetje’ voor zulke problemen. Iemand die mij op m’n vorige job veel over fietstechniek heeft geleerd. Telkens warme ontvangsten en leerrijke momenten.
Los van het technische probleem staat de fiets ook alweer(!) even stil vanwege fysieke uitputting. Uitputten…even moeten nadenken of het woord niet wat overdreven is maar het past.
Het verstoorde evenwicht tussen lichaam en geest eist zijn tol.
We zijn intussen 2 maanden verder in de tijd en ik heb m’n 3de job dit jaar. Dit keer een weloverwogen stap in de gevoelsmatig juiste richting. Het vergezochte evenwicht zit terug goed. Het loont.
Het woon – werkverkeer bedraagt 38 km per dag, wat een mooie basis is. Rekening houdend met een 4/5de werkweek en een job in het onderwijs komen we uit op volgende gegevens:
- Wekelijks: 152 km
- Maandelijks: 608 km
- Jaarlijks: 6.080 km
Bij benadering, ik ben nooit goed geweest in rekenen.
In alle geval een basis waarmee we al iets kunnen doen op sportief vlak, waar de benen moeten spreken. Een basis om beter te worden.
We duiken weer een natte, koude & donkere periode in. Het zal weer zoeken worden naar tijd om te fietsen in het licht. We zullen weer creatief met kilometers moeten omgaan om onszelf en het gezin tevreden te stellen. Dat voelt soms aan als de échte wedstrijd.