De Jager houdt wel van het geschreven woord. De gedachten die tijdens de eenzame kilometers door het hoofd spoken moeten ergens naartoe. Gevangen tussen principes en gezond verstand probeert de Jager zijn fietsminnende gedachten neer te schrijven.
Ik zit buiten op mijn terras, een tas koffie vergezelt me samen met heel wat vogels, geuren en leven in de tuin. De zon ontspant m’n spieren met haar welgekomen warmte. Het is duidelijk: de lente is begonnen. De eerste lentedagen zetten in de natuur veel in beweging. De dieren en planten worden weer actiever. Net als de mens. Dat was overduidelijk vorig weekend. Veel fietsers op de baan, en ja ook de échte toeristen waarvan hun kilometers rechtevenredig zijn met het aantal graden Celcius. Ik zag de eerste uren ook al meteen een eerste slachtoffer. Er zat een dame op de grond met haar arm stevig vast en haar fiets naast haar op de grond. Hoe en wat weten enkel de personen die met haar meereden maar het zag er niet al te best uit. Er was geen auto bij betrokken dus we kunnen al richting straatmeubilair denken. Hoeveel fietsers zijn er eigenlijk bekend met de verschillende soorten signalen die we aan elkaar kunnen geven om zulk gevaar aan te duiden? Wijzen naar een put in de baan, een ‘veeg’ naar achter om tegenliggers aan te kondigen,… Simpele signalen die het fietsen in groep aangenamer en veiliger maken. En ja, doe dit maar ook naar die onbekende die in je wiel blijft plakken, uiteindelijk delen we toch samen een passie.
Wat nog in beweging is: De Tarmakkers!
De trip naar de Voerstreek was een succes. Een kleine 130 km tegenwind heen. De dagen nadien bestonden uit 106 & 88 km met respectievelijk 1300 & 1000 hoogtemeters. De landschappen waren postkaart-waardig. De heuvels ideale kuitenbijters om het geheel aan dagen toch de term ‘hoogtestage’ te kunnen geven. Ok, we zijn ons zeker bewust van de relativiteit hiervan maar het klinkt professioneler dan ‘weekendje gaan fietsen’. Aan het thuisfront verschillen de meningen hier enigszins over.
Naast de opbouw van de basisconditie en wat sprintkracht, is de regio ook interessant om het dalen te beoefenen. In de eerste afdaling reed ik met de billen dichtgeknepen naar beneden. Hoewel de weg er goed bij lag en het gewoon rechtdoor was, moet ik toegeven dat ik schrik had. Ik ben een slechte daler. Voila, het is eruit. Het verschil van de eerste afdaling en de laatste, was eigenlijk best groot. Het vertrouwen bouwt op, je leert je fiets terug kennen in de bochtrijke afdalingen. Het wordt meer een genot dan een verplichting na een klim. En als we dan toch geheel eerlijk zijn, de drang om met de profs mee te kunnen die hun trainingen daar graag afjassen, zorgt ervoor dat we toch nét dat tikkeltje extra konden. Gaat het daar uiteindelijk niet om? Uit de comfortzone stappen om deze groter te maken? Hoe zijn de groten anders groot geworden?
Niet enkel in tijd & kilometers op de fiets maar ook in ondernemingszin. We gingen op bezoek bij de mannen van Café Copain. Hun coffee bar is voorlopig nog dicht maar dat weerhield ons niet om af te spreken. Per slot van rekening is het normaal dat je wat meer moeite doet voor de geur van vers gebrande en gemalen koffiebonen.
Café Copain is het geesteskind van event- en marketingbureau Count Me In samen met Yves Claes, koffiebrander en ook gepassioneerd fietser. Café Copain is een ode aan vriendschap, op en naast de fiets. Yves werkte gedurende jaren aan het recept van Café Copain. Het gaat om een erg kwalitatieve en hoogwaardige koffie, die bestaat uit 100% Arabica-bonen. De bonen worden geteeld op grote hoogte in 7 Midden- en Zuid-Amerikaanse landen. Wie degusteert, zal een toegankelijke koffie proeven, die goed combineert met melk, en die je ‘s ochtends een ferme duw in de rug geeft. Ideaal dus voor een trainingstochtje. De koffie kan je bestellen via www.cafecopain.cc of bij de betere fietswinkel in je buurt.
Tijdens ons gesprek zaten we snel op dezelfde golflengte en bleken we dezelfde passies te delen. Het is duidelijk: we kunnen wel iets voor elkaar betekenen. Zo werd Café Copain een officiële partner van onze club en was dit de eerste aanzet voor een intensere samenwerking in de toekomst. Dat krijg je nu met koffie en koers, dat gaat goed samen.
Met een inspirerend verhaal en 2kg koffie reden we verder naar huis, vergezeld van een aangename oostenwind die het afsluitende karakter van de rit bijzonder aangenaam maakte. Thuisgekomen en al lichtelijk aangebakken in de nek. De koersbroek op de huid gebakken. Sommige dingen zijn een vaste waarde in het leven.